بسته به نحوه پخت سس گوجه فرنگی هاینز ممکن است نازک تر از پوره یا رب گوجه فرنگی باشد که ممکن است از آن تهیه شود. ممکن است به عنوان یک ماده در غذاهای دیگر مانند اسپاگتی و کوفته یا سوپ گوجه فرنگی استفاده شود.
گاهی اوقات آب یا مایع خوش طعم‌تری مانند آب یا شراب اضافه می‌شود تا سس در حین جوشیدن خیلی غلیظ نشود پیاز و سیر معمولاً قبل از افزودن گوجه‌فرنگی عرق می‌شوند یا تفت داده می‌شوند یا همراه با گوجه‌فرنگی پوره می‌شوند و سپس با هم پخته می‌شوند.
چاشنی های دیگر معمولاً شامل فلفل قرمز خشک، اپازوت، ریحان، پونه کوهی، جعفری و فلفل سیاه است گوشت چرخ کرده یا خرد شده نیز رایج است.
سس گوجه فرنگی یک چاشنی باستانی در غذاهای بین‌المللی آمریکا بود اولین کسی که در مورد سس گوجه‌فرنگی نوشت، برناردینو دو ساهاگون بود، یک راهب فرانسیسکن از پادشاهی اسپانیا که بعداً به اسپانیای جدید نقل مکان کرد، یک سس آماده را یادداشت کرد که برای فروش در بازارهای تنوچتیتلان عرضه می‌شد.
آنها مقداری خورش از فلفل و گوجه فرنگی می فروشند معمولاً در آنها فلفل، تخمه کدو تنبل، گوجه فرنگی، فلفل سبز و گوجه فرنگی چرب و چیزهای دیگری که خورش های خوشمزه درست می کنند، می ریزند.
سس اصلی گوجه فرنگی مکزیکی به طور سنتی با یک مولکاژته برای پوره کردن گوجه فرنگی تهیه می شد غذایی که در سس گوجه فرنگی پخته می شود به نام انتوماتادا شناخته می شود.
سس گوجه فرنگی به عنوان پایه ای برای سس های تند و خال استفاده می شود.
این تصور اشتباه که گوجه فرنگی از زمان معرفی آن از قاره آمریکا در غذاهای ایتالیایی نقش محوری داشته است اغلب تکرار می شود.
اگرچه گوجه فرنگی از دنیای جدید اسپانیایی به گیاه شناسان اروپایی در قرن شانزدهم معرفی شد، سس گوجه فرنگی ورود نسبتاً دیرهنگامی به غذاهای ایتالیایی داشت.
لاتینی آشپز معاون اسپانیایی ناپل بود، و یکی از دستور العمل های گوجه فرنگی او سس آلا اسپاگنولا، “به سبک اسپانیایی” است.
اولین استفاده شناخته شده از سس گوجه فرنگی با پاستا در کتاب آشپزی ایتالیایی توسط سرآشپز رومی فرانچسکو لئوناردی، ویرایش شده در سال 1790 ظاهر می شود.
